DISCO

DISCO

DISCO

DISCO

DISCO

DISCO

DISCO is voor de een het mooiste wat er op de wereld bestaat en voor de ander een gevaarlijke afstomping. Vast staat: Disco is de omschrijving van een nieuwe, andere wijze van le­ven. Wat jaren geleden in de New Yorker Studio 54 begon, veroverde in een snel tempo al spoedig de hele wereld. Na rock and roll, Punk en New Wave schenen de specialisten op het gebied van de pop geen nieuwe ideeën meer te hebben. Niets gaat meer, werd er overal verkondigd. Totdat uit Mun­chen een zekere meneer Moroder met nieuwe frisse ideeën daar verandering in bracht: Disco-ko­ningin Donna Summer werd in een nacht beroemd.
Tegelijkertijd ontwikkelde in Amerika zich de Disco-kultuur, die vanaf het begin alles met zich meetrok: de mode, cosmetica, omgangsvormen. Het bleef niet bij doffe ritmes van bassen, bij lichtor­gels, bij de kleurrijke kleding van de disco-gangers. Voor de eerste maal in de popgeschiedenis werden maatschappelijke waarden doorbroken. Wanneer gebeurde het ooit dat een portier tegen een Mister Rockefeller de opmerking kon maken: «Als was U de keizer van China, dan nog werd U niet binnen­gelaten »'.
Nog maar nauwelijks had de Disco-koorts zich vanuit New York verspreid, of psychologen en so­ciologen sloegen aan het werk om te ontdekken hoe dit alles zo kan gebeuren - en juist niet anders.
Het resultaat was meer dan verblufIend: Disco is een welkome afleiding voor de spanningen en moeilijkheden van het dagelijkse leven, het voort­durende gevoel van eenzaamheid, voor de kleur­loosheid in het dagelijkse werk. Zonder enige be­perking heeft iedereen de mogelijkheid, zich een andere rol aan te meten, en zich daarin volledig uit te leven zonder gevaar voor herkenning.
Sharon Lee, die de eerste maanden na de ope­ning in Studio 54 werkte: «Wij bieden de mensen op de dansvloer meer als alleen maar de mogelijk­heid de benen te bewegen. We maken er een show van, waarin iedereen in de zaal zijn eigen rol kan spelen, of hij nu in een hoek zit of als een wilde door de zaal heendanst. Wij bieden iedere gast de gelegenheid rustig rond te kijken en vast te stellen wat er die avond verwacht kan worden. Het hangt van mij af, van de man die het licht bedient, hoe het die nacht zal verlopen. En als je het zo bekijkt is alles wat met Disco te maken heeft, fascine­rend ».
Wat deze blog betreft: Het is om te beginnen trachten alles bij elkaar te bren­gen wat met het Disco-gebeuren te maken heeft. Dat zijn hits, stars, opkomende sterren en alle ver­halen daar omheen. We zullen het hebben over de artiesten en de makers, die alles aan het rollen brachten. Disco is een industrie, een winstgevend bedrijf. Maar achter dit alles staat toch de bereidwilligheid van miljoenen mensen om het mee te maken, om zich te laten onderdompelen in de roes van licht en ge­luid, om een paar uur alles om zich heen te ver­geten.
Dante Arrigo, ontwerper van veel be­kende winkels zoals « Infinity», « Studio 54 » en in Duitsland « Trinity»: «In het begin werden wij volkomen verkeerd begrepen. Het is nooit onze be­doeling geweest de mensen te confronteren met een inferno, waardoor ze zich ongelukkig zouden gaan voelen, omdat ze zich er niet tegen konden verwe­ren. Niemand wordt gedwongen een disco binnen te gaan, of daar tot diep in de nacht te blijven.
We gaan alleen bij onszelf na wat we de mensen kunnen bieden. Want voor de toegangsprijs die ge­woonlijk betaald moet worden, heeft men het recht het een en ander te verwachten. Dan zijn een paar gekleurde lampen aan het plafond, een lichtorgel en de volumeknop helemaal open, niet meer vol­doende. Na hoogstens een uur weet iedereen in de zaal wat er de volgende minuut gaat gebeuren. Met deze onzin zijn we gestopt. Bij ons wordt bijvoor­beeld geluid en licht niet gescheiden, maar in ie­dere fase op elkaar afgestemd. Dat is echter maar een van de weinige dingen van onze bedoelingen. We schrijven ook niet voor wat iedereen aantrek­ken moet, we willen wel vermijden dat er op een avond een paar honderd smoking-types op de dans­vloer staan te dringen, of omgekeerd net zoveel in hot pants en strakke T-shirts. Disco mag nooit gaan vervelen, het mag nooit een gewoonheid worden. Ieder uur moet weer een nieuwe verrassing zijn ».

STARS

In de wereld van de disco rolt het grote geld. Topsterren van de internationale Discobranche overtreffen elkaar in records aan omzetten. De reden: Disco heeft een hele nieuwe dimensie aan de popbusiness toegevoegd. Managers maken driftig reclame, verkopen het nieuwe platenproduct net zoals de wasmiddelenfabrikant zijn nieuwe wittmaker. Het meest sprekende voorbeeld is de LP « Saturday Night Fever ». Met de muziek van de Bee Gees en de nieuwe Sound speelde manager Robert Stigwood een uitgekookt reclamespelletje, dat op een veldslag leek.
De Songs van de Bee Gees stonden al in de top­ hits, toen de discofilm uitkwam. Ze draaiden op vele draaischijven, en waren een goed in het gehoor liggende reklame voor de film. Omgekeerd zorgde naderhand de film opnieuw voor een recordverkoop van de LP in de platenwinkels. En Robert Stig­wood verklaart dit alles laconiek: «Muziek ver­koopt zich, zoals alles, niet vanzelf ».
De muziek en het nieuwe gevoel voor leven, dat in de film « Saturday Night Fever » geëtaleerd werd, bracht een hele rij van supersterren voort. Daaronder waren artiesten, die als nieuwkomers plotseling naar de discotop schoten, zoals de bonte groep « Village People ». Maar ook de ervaren rot­ten in het yak waagden een poging zich in de we­reld van de disco omhoog te werken. De gebroeders Gibb lukte het, wat in de wereld van de pop toch zeldzaam is, een geweldige comeback te maken.
Wie nu in de discowereld een ster is, wordt niet meer bepaald door de aantrekkingskracht, ook niet wanneer iemand beïnvloed wordt door de sex van Donna Summer of Grace Jones of beïnvloed wordt door de geruchten over de raadsels van de vrou­welijkheid van Amanda Lear. Deze drie en al de anderen tellen alleen als topsterren mee omdat ze voortdurend tophits maken. Hun nummers zijn ab­solute toppers, goed voor miljoenen verkopen over de hele wereld. En alleen de discomiljonairs heb­ben werkelijk de titel Ster verdiend. Want de stem­ming van de dansers in de superdisco's en die van de kleine danszaal om de hoek is onverbitterlijk. Ster blijft alleen diegene, die werkelijk goede mu­ziek maakt - muziek waarbij men in de hitte van de nacht de beslommeringen van de dag vergeet en waarbij men zich lekker kan uitleven. Muziek die voor vele uren voor een dansroes zorgt.

(1979 De geschiedenis van de popmuziek Nr. 7)